Mijn eerste ervaring ooit met seksueel geweld was in juli 1994, de dag dat mijn zoon thuis kwam en bleek dat hij verkracht was. Een vreselijke ervaring voor ons allen. In de jaren daarna heb ik veel, heel veel gelezen over het onderwerp en gesproken met behandelaars.
Omdat ik een achtergrond in de verpleegkunde heb, had ik al een gedegen kennis van psychologie en van nature ben ik een goede luisteraar. Als hulpzoekende moeder ben ik op de site van seksueelgeweld.nl gekomen in 2000 en heb ik in een later stadium Stichting Seksueel Geweld opgericht. Daar heb ik veel kennis opgedaan en geleerd hoe ik met mijn kind om moest gaan, maar ook dat iedereen haar/zijn eigen aanpak nodig heeft.
Ik doe niet aan poeha en andere niet noodzakelijke zaken. Daarom ook niet meer introductie dan nodig is. Mocht je meer van me willen weten, dan raad ik je aan naar de site van seksueelgeweld.nl te gaan en daar mijn blog te lezen.
Al heel lang loop ik met het plan in mijn hoofd om een blog of een boek te schrijven over hoe ik als moeder het misbruik van mijn kinderen heb ervaren en wat het met mij en mijn gezin heeft gedaan. En waarom ik al jaren op de chat ben op de site van seksueelgeweld.nl en waarom ik het zo nodig vond om een stichting op te richten.
Gelukkig zijn we al zo ver dat er aandacht aan de slachtoffer van seksueel geweld wordt besteed, het is nog lang niet genoeg en er wordt nog steeds niet veel mee gedaan maar echt iets veranderen, ik zie het nog niet zo. Voor ouders & partners en alle anderen die rond het slachtoffer staan is er nog steeds niets, geen erkenning geen aandacht, niets. En toch zijn zij degenen die de schouders lenen waarop gehuild mag worden, die bij wijze van spreken de zakdoekjes aan reiken. Maar ook wij ouders & partners en de anderen hebben het moeilijk.
Het omgaan met een situatie waar een geliefde worstelt met demonen waar wij niet bij kunnen helpen, is slopend. Het tergt ons, wij willen het overnemen, de pijn het lijden. Hoe graag we willen maar het gaat niet. Om een klein inkijkje te geven, zal ik proberen het te beschrijven. Hopelijk vinden jullie het leesbaar. Mijn jeugd is bepalend geweest voor mijn handelen als moeder vind ik. Een heerlijke jeugd, een goede basis.
Ik weet niet waarom ik een blog zou moeten schrijven, over mezelf vind ik een beetje onzin, zo bijzonder ben ik nou ook niet. Ja ik ben een moeder van kinderen die misbruikt zijn én jij dat heeft mijn leven voor een groot deel bepaald. Ik deed niet meer of minder dan wat andere ouders zouden doen in die situatie, dat is normaal toch?
Lees verder in mijn blog: https://eenmoedersblog.home.blog/
Neem een kijkje op de website van mijn stichting. Daar staan veel nuttige links, o.a. naar ons forum en chatrooms voor slachtoffers, ouders en partners van slachtoffers. https://www.seksueelgeweld.nl/
